Vrouwen rechten

Sociale bewegingen zoals #Metoo, #Wijoverdrijvenniet #BalanceTonPorc en degene die hieruit volgden: #BalanceTonSport, #MeTooInceste, #MeTooGay of #PayeTonPinard, hebben nooit eerder vertoonde zichtbaarheid gebracht voor bewegingen ter bestrijding van gendergeweld. Die hebben de grootte van het geweld dat vrouwen thuis, in de sport, in de straten, in het openbaar vervoer of tijdens het feesten meemaken, publiekelijk bekend gemaakt.

De aanhoudende loonkloof tussen mannen en vrouwen, het glazen plafond, de plakkende vloer die vrouwen blijven ondergaan, meerdere gevallen van feminicide, zijn slechts enkele voorbeelden van de nood om een geïntegreerd beleid voor gelijkheid van mannen en vrouwen te voeren. Beleid gericht op gendergelijkheid is natuurlijk niet nieuw. Feministische verenigingen mobiliseren zich sinds decennia om nieuwe rechten te veroveren. Dit maatschappelijk middenveld is permanent in groei en vernieuwt voortdurend haar actiemodus om aan nieuwe behoeften te beantwoorden, sinds de “Marches exploratoires” die in de jaren 80 opkwamen tot de “Colleuses” van de jaren 2020. Tegelijk zagen we een toenemende professionalisering van feministische bewegingen die meerdere rapporten, studies en enquêtes tot de beschikking van de politici stelden, en waren we getuige van de verschijning van genderkwesties als een erkend onderwerp voor academische studies. Het is van groot belang om dit waardevol werk te ondersteunen.

Tijdens mijn mandaat wil ik een verschil maken door een wilskrachtig beleid uit te stippelen dat structurele en historische ongelijkheid gaat bestrijden op basis van de CEDAW, het Verdrag van Istanbul en het evaluatierapport van GREVIO.