De politieke urgentie om actie te nemen tegen racisme, bleek eens te meer uit de wereldwijde en ook nationale protesten van de “Black Lives Matter”-beweging. Racisme verdeelt onze Belgische samenleving, waarin het op verschillende manieren geworteld is. Zo krijgen mensen van Afrikaanse afkomst nog steeds te kampen met geweld, discriminatie en stereotiepe beeldvorming, een relict van het koloniale verleden van ons land. Die verschijnselen moeten bij de wortel worden aangepakt door de denkpatronen en instellingen te ‘dekoloniseren’ en door voort te bouwen op de deskundigheid van de betrokkenen, waaronder de jonge generaties die een vaak verdrongen herinnering overgeleverd krijgen.
Naar aanleiding van de gezondheidscrisis is er een sluimerend anti-Aziatisch racisme aan de oppervlakte gekomen. Het islamofobe klimaat tast onze sociale cohesie aan en keert zich, zoals zo vaak, op een specifieke en des te agressievere wijze tegen vrouwen.
Ook joden krijgen te maken met een opflakkering van antisemitische handelingen, die in verband kunnen worden gebracht met de verspreiding van complottheorieën en/of een extreemrechts discours. Waarbij steeds opnieuw gebruik wordt gemaakt van clichés en voorstellingen die in het verleden tot vervolging en zelfs tot volkerenmoord hebben geleid.
Op beleidsmatig en maatschappelijk niveau is er ook bitter weinig aandacht voor de discriminatie en stigmatisering waaraan Romagemeenschappen ten prooi vallen.
België dient dringend maatregelen te nemen om gevolg te geven aan de aanbevelingen van de Committee on the Elimination of Racial Discrimination (CERD) en de Mensenrechtenraad (OHCHR) om structureel en institutioneel racisme, en racistische en xenofobe daden doeltreffender te bestrijden.
Français